اشعار

سفره باز است، بیایید، غذا آماده است            هرکجا صحبت توبه است، خدا آماده است

شهر را با خبر از سفرۀ احسان سازید            آن کریمی که کشد ناز گدا، آماده است

خوب یا بد همه آئید که دعوت شده‌ایم            که در این بزم برای همه، جا آماده است

قبل از آنی که دهان باز کند هر بیمار            پیش رویش همه اسباب دوا آماده است

پَـر پـروازی عـنایت شده بالی بـزنـیم            اهل عصیان به کجایید؟ هوا آماده است

چه شود این سحر جمعه بگوید زهرا:            که برات سـفـر کـرب‌و‌بـلا آماده است

بر بی‌کـسان پـناهی، یا رب الهی العفو            کن سوی ما نگاهی، یا رب الهی العفو

ای مهـربان خـدایـم، ذکـر من و نـدایم            بگذر تو از خـطایم، یا رب الهی العفو

من بنده‌ای گنهکار، بی‌حاصلی خطاکار            تو مهـربان و دادار، یا رب الهی العفو

بر حال من نظر کن، از جرم من گذر کن            شام غـمـم سحر کن، یا رب الهی العفو

سوی توأم شـتابان، شرمنده و پشیـمان            وای از دلِ پریـشان، یارب الهی العفو

مهر تو جاودانی است، کار تو مهربانی است            این بهترین نشانی است، یارب الهی العفو

من غرق در گناهم، بنگر چه روسیاهم            تـنها تویی پـنـاهـم، یا رب الهی العـفـو

با اشک نیمۀ شب، ذکر تو بر سر لب            از تـوبـه‌ام لـبـالـب، یارب الهی العـفـو

ای منتهای رحمت، ای رسم تو محبت            بر سـائـلان عـنایت، یارب الهی العفو

ای که همه امیـدی، ما را چو آفـریدی            جز معصیت ندیدی، یارب الهی العفو

گر که ز تو گسستیم، گر توبه‌ها شکستیم            ما بـنـدۀ تو هـستـیم، یارب الهی العـفو

این دل شکسته‌ها را، بخشش نما تو یارا            دیگر به حق زهـرا، یارب الهی العفو

ای جاودانه داور، از جرم ما تو بگذر            جانا به حق حـیـدر، یارب الهی العـفو

یارب به حق طاها، حق علی و زهرا            اِغـفـِر لَـنـا اِله‌هـا، یـارب الهـی العـفـو

به خسته حـالـیم ای پادشاه ارحمنی            به اشک چـشم تـرم یا اِله، ارحمنی

کشانده‌ام سرِ این سفره اعـترافـم را            نـمـانـده از نـفـسم غـیـر آه ارحمنی

کرم نما کمی آغوش خویش را وا کن            رسیده بـنـدۀ گـم کـرده راه ارحمنی

به قـدرِ خـوبـیِ تـو بـا گـنـاه آمـده‌ام            مکن عـقوبت این روسـیاه ارحمنی

شکسته بال و پرم، خسته‌ام، نگاهم کن            پـنـاه ده بـه منِ بـی‌پـنـاه، ارحـمـنـی

بریده‌ام من از این نفْسِ خانمان سوزم            جـدا شدم دگر از هر گـناه ارحمنی

هزار مرتبه بخـشیدی و خطا کردم            دوباره خـسته‌ام از اشتـبـاه ارحمنی

مـیـان میـکـده‌ات نـالـه مـی‌زنـم آقـا            فـقـط به خاطر قدری نگاه ارحمنی

حسین از منِ آلوده دستگـیری کرد            در آمدم به چه سختی ز چاه ارحمنی

در گـنهکاری ز بس مشهـور هستم            هر کـجـایی می‌روم مقـهـور هـستم

طـعـنـۀ مـردم به من، دردی نـدارد            درد من این است که از تو دور هستم

بال پـرواز مـرا غـفـلـت شـکـسـتـه            در حصار جهل خود محصور هستم

غافـل از سرمایۀ عمرم که طی شد            در سـراشـیـبـی تـنــد گــور هـسـتـم

مـعـصـیـت هـای زیـادم را نــدیــدم            بر عـبـادات کـمـم مـغـرور هـسـتـم

ذره‌ای سخـتـی صـدایـم را در آورد            این همه نعمت، ولی من کور هستم

حق من عریانی و بی آبرویی است            با بـزرگـی خـودت مـسـتـور هـستم

سـر پـرسـتـم بـاش در بـازار دنــیـا            کـودکی ناپـخـتـه و محـجـور هـستم

سـائـلـم، دور و بـر بـاب الــجـوادم            در شـعــاع انـتـشـار نــور هــسـتـم

وقت جـان کـنـدن به دنـبـال رضایم            مـثـل سـلـمـانـی نـیـشـابـور هـسـتـم

خـــادم زوّار اربـــابــم حــســیــنــم            از تـبار فُـطـرس و منـصـور هستم

دوست دارم روضه را، پس در قیامت            با غـم ارباب خود مـحـشـور هـستم

تـا به کی بـا دل آواره پـریـشان بـاشـم            همه ردّم بکنند از خود و حیران باشم

رفتم از کهف تو بیرون و زمین گیر شدم            حقّم این است که اینقـدر هراسان باشم

دامن آلوده مـنم دست دعـایم خالـیست            تو لـیـاقـت بده تا دست به دامـان باشم

خشکسالی ثواب است به عمرم ای وای            وای اگـر تا به دم مـرگ بـیـابان باشم

کاش در موقع غفـلت تو نگاهم نکـنی            کاش در موقع غـفلت ز تو پنهان باشم

من نه آنم که چو یوسف بکنم دل ز گناه            نـفـس را پـا بـزنـم راهـی زنـدان باشم

آرزو عـیب نباشد به من و می‌خـواهم            در نجف پیش علی باشم و دربان باشم

هرکجا حرف حسین آمده جنّات من است            چه صفایی است اگر محضر جانان باشم

از گـرد ره رسیـده‌ام و آخر شب است           این تازه‌ کار نوکر زهرا و زینب است

من دست خـالـی آمده‌ام دست پُـر توئی           فرق خدا و بنده همین اصل مطلب است

جـا مـانـده‌ام ز مـاه نـبـی ایـهـاالـکـریـم           رحمی به عبد خسته که در تاب و در تب است

آنـقدر تا به حال که بخـشیـده‌ای ببخـش           زیرا شبیه بخشش یک ماه امشب است

کار تو بخـشـش است و قـبولی توبه‌ها           اما همیشه کار من العـفو و یا رب است

دارد دوبـاره دست گـنه بسـته می‌شـود           تقدیر من ز لطف تو احیای هرشب است

ذکر عـلی عـلی است صفـای زبان من           ذکر حـسین حسین مرا زینت لب است

هی می‌زنم به سینه به مُـشت گـره شده           یاد شکسته سینه که در زیر مرکب است

می‌گفت خواهری به دل خون و سر زنان           ای وای قـتـلـگـاه ز نـیـزه لـبا لـب است

ای کـشـتـۀ فـتـاده بـه هـامـون، بـرادرم           جسمت چقـدر زیر سنان نامرتب است

تیر سه شعـبـه‌ای که فرو رفـته بر تنت           بر قلب تو نخورده که بر قلب زینب است

آورده‌ای دوبــاره بـدهـکـارمـان کـنـی            فکری به حال غم زده و زارمان کنی

اینـجـور که دوباره به ما راه می‌دهی            اصلا بعـید نیـست طـلـبـکـارمان کنی

گرچه نموده‌ام ز گـنه خوار نفس خود            یک دم نخواستی تو خدا، خارمان کنی

تو مـهـربـان تـریـنی و اصلا نمی‌شود            بـا آتـشِ جـهـنّـمـت، آزارمــان کــنــی

ما را زمین زده است گناهان بی‌شمار            بایـد که فکـرِ این دل بـیـمـارمان کنی

من آمـدم دوبــاره رفـیـقـت شـوم خـدا            لطـفی اگر کـنـی تو و بـیـدارمان کنی

این چـشم ها که بوی شهـادت نمی‌دهد            تـا با شـهـیـد کـربــبـلا یـارمـان کـنـی

با گـریه‌هـای فاطـمـه‌ات گریه می‌کنیم            تا روضه‌خوان روضه دیوارمان کنی

آتـش گـرفـته‌ایـم در این اضـطراب تا            پهـلـو شکـسته از تب مسـمارمان کنی

رمضان است رفیقان! همه بیدار شویم            همه بیدار در این فرصتِ سرشار شویم

زیر سنگـیـنی اعـمالِ پـریـشان مُردیم            رمضان است، بیـائـید سبک‌بـار شویم

می‌تـوانـیم در این ماه به قـرآن برسیم            می‌تـوانیم در این ماه، عـلـی‌وار شویم

مـاهِ مـهـمـانیِ حـقّ است، بیـائـید همه            تا نمک‌خوردۀ این سفـرۀ افـطار شویم

چـشم‌ها را بـتکـانـیم در این ماهِ زلال            با دو آئـیـنـه هـمه راهـیِ دیـدار شـویم

زین کنیم اسب، رفیقان سفری در پیش است            جای اُتراق نَه این‌جاست، خبردار شویم

سِرِّ سی جـزء به سی روز فرو می‌آید            هان! رفـیـقان! همه آئـینۀ اسرار شویم

یازده ماه گذشت و خبـر از عشق نشد            با خداوند، در این ماه مگـر یار شویم

رمضان است رفیقان! همه بیدار شویم            همه بیدار در این فرصتِ سرشار شویم

باز هـم دارد به من مـولا محبت می‌کند           بین خوبان از من بد نیز دعـوت می‌کند

توبه کن، آغوش وا کرده خدای مهربان           گوش کن تا بشنوی دارد صدایت می‌کند

من فراری‌ام ولی، دائم خودش دنبالم است           در بـزرگی و کـرم دارد قـیـامت می‌کند

می‌شود محبوب مولا، نور چشمی می‌شود           از گـناهـش هرکه اظهـار ندامت می‌کند

هرکسی یک جور در این راه خالص می‌شود           شیـعـیـان را آزمـایـش با ولایـت می‌کند

هر که در پای ولایت مثل زهـرا ایستاد           اجر و مزدش را خود حیدر ضمانت می‌کند

ما دعای دست مجروحیم، زینب شاهد است           هر چه بر ما می‌رسد زهرا عنایت می‌کند

در میان کوچه تنها بود، بی بی را زدند           هر که زهرایی شود احساس غربت می‌کند

ریشه‌هـای چـادر خاکی امید شیعه است           گریه کن ها را خود زهرا شفاعت می‌کند

از ایـنکه بی‌وفـایـم، خـیلی دلـم گـرفته            بـاید به خود بـیـایم، خیـلی دلـم گرفته

أُدعونی أَستجب را خواندم ولی از اینکه            لنگ است هر دو پایم، خیلی دلم گرفته

در خود شکستم از بغض، گفتم میانِ سجده:            با اشـکِ بی صـدایم، خیلی دلـم گرفته

یارب «ظَلمتُ نفسی»، یارب «إلهی ٱلعفو»            درمـانـده و گـدایـم، خـیـلی دلـم گرفته

یک عده با چه شوقی حاجت روا شدند و            من تحـبـس الـدّعـایم، خیلی دلم گرفته

دل ذکرِ «لاطبیبَ مَن لا طبیب» دارد            قـدری بـده شـفـایـم، خـیلی دلـم گـرفته

ردّم نکـن! به وٱلله جـز تو کسی ندارم            کـاری بکـن بـرایم، خـیـلی دلـم گرفته

«دست از طلب ندارم» اینها همه بهانه ست            دلـتـنـگِ کـربـلایـم، خـیلی دلم گرفته!

دخـیـل بـسـته‌ام امشب پَـرِ عـبـایت را            مگـر نگـاه کـنـی حـال این گـدایت را

ز من زُراره بساز ای امـامِ خـوبـی‌ها            خـدا به دست تو داده فـقـط هـدایت را

دعـای من که به جـایی نـمی‌رسـد آقـا            هـمیشه خـواسته‌ام از خـدا دعـایت را

دعای جامعه خواندی، و خواندم و دیدم            فـکـنـده بـر سـرِ من سـایـۀ لـوایـت را

دلم هوای تو کرده است، اَیُها العَطشان            خـدا نصیب کـنـد خـاک سامـرایت را

دلیل گریۀ من روضه‌های غربت توست            خدا نگیرد از این چشم روضه‌هایت را

چگونه حُرمتِ تو مسـتدام مانـده، بگو            شکست دشمن دون قلب پر بـلایت را

امـامِ سـامـره، ای سـامـرا عــزادارت            چگـونه بـاز کـنم در غـمت روایت را

نــوشـتـه‌انـد مـقـاتـل غـریـب افــتـادی            گرفت زهرِ ستم یک نَفَس صدایت را

میان هـجـره تنت مثـل بـید می‌لـرزیـد            کبود کرد همین زهر، دست و پایت را

هـمینکه پـای نهادی میانِ بـزمِ شراب            شکست بغضِ تو، چون جَدِ سرجدایت را

به چوب کینه پلیدی نوازشش می‌کرد            مُـخـدَّرات همه دیـدنـد، این جـنایت را

فـیـض مـدام، سـلـســلـۀ نــورِ دائـمـی            پـور جـواد ابن رضـا سـبـط کـاظـمی
در شأنت این بس است که جد شما رضاست            در فضلت این بس است که تو جدّ قائمی

تا پـایۀ امامت و دین از تو قـائم است            خود عرش فضل را به خدا از قوائمی
اینگونه گفت وصف تو را هر که با تو بود            هر شام در صلاتی و هر روز صائمی
یا حجّـة الـوفیّ، صفی هـادی ای امام            ای حضرت کریم که عـین المکـارمی
هـادی! امامنا التـقـی المـتـقی، سـلام
نـور دهـم! امـام عـلی‌الـنـقـی، سـلام
 مهـر دهـم! حـقـیقـت کامل، امام من!            آئـیـنـۀ جـمــیـع فــضـائـل، امــام مـن!
لـرزانـده دستگـاه خـلافت شـکـوه تو!            خـاک از توکـلّت « متوکـل » امام من
چاره ندید خصم مگر آنکه همچو باب            بر تو خوراند زهـر هـلاهـل امـام من
لحظه به لحظه جان به تو مشتاق، هادیا!            لحظه به لحظه دل به تو مایل، امام من
ای که هـنـوز حـلـقـۀ در را نکـوفـتـه            لطـف تو داده حـاجت سائـل، امام من
نـامت گـره‌گـشـای تـمامـی مـشکـلات            لـطـفـت کـلـیـد حـل مـسـائـل امـام من
هـادی! امامنا التـقـی المـتـقی، سـلام
نـور دهـم! امـام عـلی‌الـنـقـی، سـلام
زیـن العـبـاد، ثـانـی سـجّـاد، یـا عـلـی            نـور تو بـر جـواد، خـدا داد، یـا عـلی
تنها نه باب تو که به فردوس، فاطـمه            از خـنـدۀ تو گشت دلش شاد، یا عـلی
روشن به روی گندمی‌ات شد دل جواد            وقتی «سمانه» چو تو سمن زاد، یا علی
چون باب شهر عـلم نـبی بود، جـدّ تو            شد ملک علم و دین ز تو آباد، یا علی
در پـای تو گـریسته وحـش درنده هـم            ای بـسـتـۀ ولای تــو آزاد، یـا عــلــی
تاریخ، ای حقـیقـت! بیدار، چون علی            هـرگز تو را نمی‌بـرد از یاد، یا عـلی
هـادی! امامنا التـقـی المـتـقی، سـلام
نـور دهـم! امـام عـلی‌الـنـقـی، سـلام

طلوع صبح می‌پرد دو پلک من برای تو           دلم عجـیب می‌کـند هـوای تو، هـوای تو

و بعد از آن دو چشم من پُر از خیال می‌شود           و چکـه چکـه می‌کـند به راه آشـنـای تو

اگر چه تا به حال من ندیـده‌ام رخ تو را           ولی چه ساده می‌رسد به گوش من صدای تو

فـضای خـانۀ دلـم پُـر از گـلاب می‌شود           همین که گریه می‌کنم دوباره پا به پای تو

چه شاعرانه می‌شود اگر شبی دو چشم من           نگـاه خود بیـفکـنـد به چـشم دلـربـای تو

سوال بی‌جواب من پر از نیاز و خواهش است           شود که بوسه‌ای زنم به خاک سامرای تو؟!

عجـیب غـصه‌ای شده نـبـودنت مـیان ما           عجیب قصه‌ای شده دوباره ماجـرای تو

قـلـم به سمت شکـوهـت قـدم قـدم آمـد            به سمت دفـتـر شعـرم خـود قـلـم آمـد

دوبـاره حـس ســرودن گـرفـتـه‌ام آقـا            و بـا اجـازۀ دسـتـت بـگـو... دلـم آمـد

هنوز مرقـد تو سامـرای عـشاق است            بدون عـشق مگـر می‌شود حـرم آمد؟

میان مـسجـد اعـظم، گـدای سامـری‌ام            و جامعه، شب جمعه، چه با کـرم آمد

اسیـر سلـسلۀ تـوست بغـض زنـدان‌ها

به خـاک پای تو مستـند کلّ حـیوان‌ها

حـریم حرمت تو قـابل شکـستن نیست            و شأن نام تو در این زبان الکن نیست

همیشه چهرۀ تو رنگی از تبسم داشت            بگو که سنگ ابوهاشمت تکـلم داشت

چهار روز عزیزی که روزه مستحب است            جواب پیش تو بود و دلم تلاطم داشت

هر آن که چهرۀ نورانی تو را می‌دید            درون چشمۀ قلبش غدیری از خم داشت

چقـدر خواست تو را سرزنش کند امّا            همیـشه این مـتوکـل سرِ تـوهّـم داشت

اسیـر سلـسلۀ تـوست بغـض زنـدان‌ها

به خـاک پای تو مستـند کلّ حـیوان‌ها

روشن‌تر است این پسر از ماه صورتش            گردن کشیده ماه خودش هم به رویتش

ماه رجب به مـاه عـرب چـشم دوخـته            معـلول خیـره ست به دقت به عـلـتـش

مــاه تـــمــام اول مــاه رجـب رســیـد            قـد قـامت الصلـوة به قد و به قامـتـش

شـد اولـیـن مـحـمـد بـعـد از پــیــامـبر            آمـد ز دسـت‌هـای عـلـی هـم نـبـوتـش

چون آفتاب، وقت طلوع و غروب خویش            عمری نشسته کوه دو زانو به خدمتش

پلکش دلیل روز و شب است و به این دلیل            باید که کوک کرد زمان را به ساعتش

در آفتاب ظهر، زمین سایه‌اش کم است            خاص است قهر حجّت و عام است رحمتش

از شرق تا به غرب جهان،نه بزرگتر            قـلب من و تو است حـدود حکـومتـش

قارون اگر شود همۀ عمر چون گداست            در محـضر تو هرکه بنازد به ثروتش

این سو پدربزرگ حسن آن طرف حسین            باید که غبطه خورد به شکل سیادتش

بـوده عـلـی اگرچه پـسرخـوانـدۀ نـبی            گـشـتـه مـحـمـد اِبْنِ عـلـی بـا ولادتـش

دائیش قاسم است و رقیه ست عمه‌اش            از این مسیر رفـته به زهـرا شباهـتش

هـمـبـازی رقـیــه و دلــواپـس عــمــو            شد شرح روضه مـدت عـمر امامتـش

در ظاهرش گرفتن مجـلس برای عـلم            در اصل شرح روضه فقط بوده علتش

تا روضـۀ حـسیـن شود زنـده نُـه امام            مسمـوم هم شـوند می‌ارزد به قیـمتـش

مدیـنه منـتظـر رحـمـتی فـراوان است            دل کـویـری ما مـستـحـق بـاران است
دلی به بار نشسته در این طلیـعۀ نـور            که در هوای کسی تا همیشه حیران است

بهار جلوه‌ای از صبح اول رجب است            رسیـده آن که دوای دل پـریشان است
رسیده است و دلم زنده می‌شود با عشق            تلاطمی‌ست که لبخند چشمه ساران است
محـمـد بن عـلـی، باقـرالـعـلـوم جهـان            همان فرشته که الگوی هرچه انسان است
به دور شمع پُـر از نـور مکـتب مولا            طپش طپش دل ما تا همیشه پروانه ست

فـروغ انـجـمـنـی یا محـمـد بن عـلـی!
حـسیـنی و حـسنی یا محـمـد بن علی!

صـلابت عـلـوی در نگـاهـتان جـاری            تویی که جـلـوۀ زیـبای فـاطـمی داری
رسـیـده از تو احـادیث کـامـلاً مـتـقـن            شکوه علمی و سر خطّ هر چه اخباری
حضور جهـل به پایان رسید وقتی که            تو آمـدی به زمین با خـروش بـیداری
سلام گرم نـبی را به محـضرت آورد            صحـابـۀ نـبوی «جابـر بن انصاری»
نمی‌رسد به شـناسـایی تو قـوّت عـقـل            تویی همانکه فراتر ز هر چه پـنداری
بگو که می‌رسم از فرش تا به عرش بقیع            به الـتـمـاس دل من فـقط بگو «آری»

بها گـرفـتـه تـعـالـیـم شـیـعـه بـا یـادت
مـن و حــوالـۀ عـیـدی روز مـیــلادت

جـواب این هـمه آوای ربـنـا با توست            اجابت نـفـس هـر دعـای مـا با توست
محبتی که تو داری قـدم قـدم با ماست            حـوائـج هـمـۀ بـی‌قـرارهـا بـا تـوسـت
همیشه گریه به عشق نگاهتان با ماست            همیشه پاسخ این بغض بی‌صدا با توست
گدایی از تو در این خانۀ کرم با ماست            جواب خواهش هر شخص بینوا با توست
شبـیه شمع برای تو سوخـتن با ماست            بـقـیـع بردن هر فـرد مبـتـلا با توست
حسین گفتن و با گریه سر شدن با ماست            جـواز دیـدن ایـوان کـربـلا بـا تـوست

دلم پریده ز سینه به سمت شش گوشه
مرا ببر ز مدیـنه به سمت شش گوشه

سیلاب می‌شـویم و به دریـا نمی‌رسیم            پـرواز می‌کـنـیـم و به بـالا نـمی‌رسـیم

ایـن بــال‌هـا شـبـیـه وبـالـنـد، اَبـتــرنـد            وقـتـی به سیـر عـالم معـنـا نـمی‌رسیم

این چشم‌های خیس و تهی‌دست شاهدند            بی‌تـو به جـلـوه‌زار تـمـاشـا نـمی‌رسیم

تـا بـی‌کـرانـه‌هـای حـضـور الـهـی‌ات            پر می‌کشیم روز و شب اما نمی‌رسیم

باشـد اگـر تـمـام جـهـان زیر پـایـمـان            حـتی به خـاک پای تو مولا نمی‌رسیم

***********

این حرف‌ها نشانۀ تقـصیر فهم ماست            حیران شدن میان صفات تو سهم ماست

دنـیا تو را چگونه بفهـمد؟ چه باوری!            از مـرز عـقـل‌هـای زمـیـنی فـراتـری

ای بی‌کرانه! نامتـناهی‌ست وصف تو            آئـیـنـۀ صـفـات الـهـی‌سـت وصـف تو

مبـهـوت جـلـوه‌های جـلالت کـمـیت‌ها            کی می‌رسد به درک کـمال تو بیت‌ها

ای باشکوه از تو سرودن سعادت است            این شعـرها بهانۀ عرض ارادت است

هفت آسمان به درک حضورت نمی‌رسد            خـورشـیـد تا کـرانـۀ نـورت نـمی‌رسد

چـشـم مدیـنـه مـحـو سـلـوک دمـادمت            بـوی بهـشت می‌وزد از خاک مقدمت

عـمری کـلـیم طور تـمنّـا شـدیم و بعد            دلتـنـگ چـشم‌های مسیحـا شدیم و بعد

مـثـل نـسـیـم در‌به‌در کـوچـه‌هـا شـدیم            تـا بـا شـمـیـم احـمـدی‌ات آشـنـا شـدیم

ای مـظـهـر فـضـائـل پـیـغـمـبـر خــدا            آئـیــنــۀ شــمــایـل پــیــغــمــبــر خــدا

شـایـسـتــۀ ســلام و تـحـیّـات احـمـدی            احــیــا کـنـنــدۀ کــلــمــات مـحــمــدی

نور علی و فاطمه در تار و پود توست            شور حسین و حلم حسن در وجود توست

قـرآن هـمـیشه آیـنـۀ تو انـیـس تـوست            تفـسیر بی‌کران مـعـانی حـدیث توست

قلبش هزار چشمۀ نور و معارف است            هرکس به آیه‌ای ز مقام تو عارف است

روشن ترین ادلّـۀ عـلـمی‌ست سیره‌ات            وقتی که حجّـتـنـد به عـالم عـشـیره‌ات

یک شب به آسـمان قـنـوتت بـبـر مرا            تـا بـی‌کــرانـۀ مــلـکـوتـت بـبــر مـرا

سائل کـنار ساحل لطفت چگـونه است            دستان با سـخـاوت دریـا نـمـونه است

***********

هرکس که تا حضور تو راهی نمی‌شود            عـلـمش به‌جز زیان و تباهی نمی‌شود

هر قطره که به محضر دریا نمی‌رسد            سـرچـشـمـۀ عــلـوم الــهـی نـمی‌شـود

بی‌بهـره است از تو و انفاس قدسی‌ات            انـدیـشـه‌ای کـه نـامـتـنـاهـی نمی‌شـود

جابر شدن، زُراره شدن با نگاه توست            آقـای من اگـر تو نـخـواهی نـمـی‌شود

فـردوسِ دل اسـیـر خـیـال تو می‌شـود            آئیـنه مـحـو حُـسـن جـمال تو می‌شود

دریـاب بـا نــگــاه رحـیـمـت دل مـرا            وقـتی که بی‌قـرار وصـال تو می‌شـود

***********

من را که مبتلای خودت می‌کنی بس است            اصلاً مرا گدای خودت می‌کنی بس است

قـلـب مـرا ز بـند تـعـلـق رهـا و بـعـد            دلبستۀ خدای خودت می‌کنی بس است

در خـلـوت نـماز شـبت مثـل فـاطـمـه            شایستۀ دعای خودت می‌کنی بس است

شبهای جمعه سمت مدیـنه که می‌بری            دلتنگ کربلای خودت می‌کنی بس است

***********

مولا! برای ما دو سه خط از سفر بگو            از کـاروان خـسته و چـشـمان تر بگو

روزی که بـادهای مخـالـف امـان نداد            هفت‌آسمان به قـافـله‌ای سایـه‌بـان نداد

خـورشـید بود و سـایـۀ شـوم غـبـارها            خـورشـیـد بود، هـمـسـفـر نـیـزه‌دارها

دیـدی عـمود با سر سـقا چه کرده بود            تیر سه شعبه با دل مولا چه کرده بود

گـل زخـم‌های سـلسـله یـادت نمی‌رود            هرگـز غـروب قـافـلـه یـادت نمی‌رود

هـم نـاله با صحـیـفـۀ مـاتـم گـریـسـتی            یک عـمـر پا به پـای محـرم گـریستی

از قـرص ماه چهـرۀ تو آفـتاب ریخت            تا آسمان چـشم گـشودی شهاب ریخت

روزی که آمـدی به گـمانم، ز آسـمان            جـای نـزول آیـۀ بـاران شراب ریخت

وقتی که آمدی به زمین، پشت پای تو            گویا که جبرییل ز چشمش گلاب ریخت

خاک قـدوم خـادم تو طـوطـیای چـشم            روی سر عدوی تو باید عذاب ریخت

تو پـای درس مـکـتب سـجـاد بـوده‌ای            از هر کلام درس تو صدها کتاب ریخت

هرکس که شیعه است یقین مذهبی ز توست

حتی رئیس مکتبمان مکـتبی ز توست

ذرّه به لطف چشم تو خورشید می‌شود            گرد و غـبار، زهـره و ناهـید می‌شود

هر نا امـیدی از طـرف خـلق می‌رسد            در بـارگـاه قــدس تـو امـیـد مـی‌شــود

خوشبخت آن کسی ست که در سایۀ شماست            چون که فـنای راه تو، جـاوید می‌شود

چـشمان تو به گـبـر بـیفـتد بدون شک            از عــارفـان خـطّـۀ تـوحـیـد مـی‌شـود

وقتی که جاری است به لب اسم اعظمت            از دل به غـیر یـاد تو تـبعـیـد می‌شود

من در رکـاب غـیر تو زانـو نـمی‌زنم

غیر از شما به هیچ کسی رو نمی‌زنم

تـو پـنـجـمـین نـتـیـجـۀ نـخـل امـامـتـی            تو هـفـتـمـین سفـیـنۀ دریـای عـصمتی

آئــیـنــۀ تـمـام نــمـای حـسـیـنـی و ...            مثـل پـدربـزرگ خودت با صـلابـتـی

خود را به خادمان تو منصوب می‌کند            هر آنکـسی که داشته یک جـو لیاقـتی

ایـنـگـونـه نیـست قـاعـدۀ انـتـخـاب‌هـا            از دامن تو هـر که بگـیـرد به راحتی

روز ولادت تـو شـب آرزوی مـاسـت            مـن آرزو بـه دل شــده‌ام از زیـارتـی

ای پنجـمـین شمایـل مولا خوش آمدی

هـم بازی رقـیه، به دنـیـا خوش آمدی

از خـاطـرات آن سـفـر پُـر بـلا بـگـو            هـم بـازی رقـیــه تـو از کـربـلا بـگو

در آن غروب بهت گرفـته چه دیده‌ای            از اضطـراب دخـتـر خـیرالنـسـا بگو

هم سن و سال‌های تو در خیمه سوختند            از گـوشـواره‌هـای هـمان بچـه‌هـا بگو

پـای بـرهـنـه روی مغـیـلان دویـده‌اید            مقـتـل بخـوان و اندکی از ماجـرا بگو

گر چه مکـدّریـد از آن مجـلس شراب            از داستان آن سـر و طـشت طـلا بگو

بـر شـانـه بـار داغ بـلا را کـشـیـده‌ای

از خیزران و آن لب و دندان چه دیده‌ای

رسیده ماه رجب در سرم هوای مدینه            نـوشـته‌اند دوبـاره مـرا گـدای مـدیـنـه

گرفـته است بـهـانه دلـم بـرای مـدیـنه            فـدای چـار امـام گـره گـشـای مـدیـنـه

کـبـوتـر دل من تا بـقـیع گـشته مسافر

سلام مقصد پنجـم! سلام حضرت باقر

نبود این دل ما حیدری اگر تو نبودی            نبود روزی ما نوکـری اگر تو نبودی

نداشت دین خدا لشکری اگر تو نبودی            نداشت جسم تشیع سری اگر تو نبودی

بزرگ و کوچک ما زیر دین راه نجاتت

غلام حیـدر و زهـرا شدیم با زحماتت

تویی همان که پیمبر رسانده است سلامت            تویی که درک خلایق نمی‌رسد به مقامت

شبیه زینب کبری حماسه داشت کلامت            شده است منبر روضه حیات بخش ز نامت

همیشه کرده حدیث تو گرم روضۀ ما را

نـتـیجه‌های تـلاش توأیم و صادقت آقا

امـام پـنجـم عـالـم، امـیـد پـنج تـنی تو            بـزرگ تر ز تـمـام تـصورات منی تو

فـدای عزم بلنـدت، امام بت شکنی تو            خودت بگو بنویسم حسین یا حسنی تو

تویی که وارث جمع فضائل حسنیـنی

امـام امــتـی و مــیــوۀ دل حـسـنـیـنـی

همیشه مثل حسن بود عادت تو کرامت            زبانزد است در عالم همیشه جود و عطایت

بزرگواری و دارد فقیر پیش تو حرمت            و در مرام شما نیست دین به غیر محبت

تو و کرم، تو و بخشش، تو و عطای فراوان

همیشه لطف تو آقا شده است شامل مهمان

تویی که حاصل عمرت همه معارف دین است            به زیر پرچمت آقا کسی که سایه نشین است

به دست او رگ خواب همه زمان و زمین است            بقیع بی‌حرمت هم بهشت اهل یقین است

به رغم خواستۀ منکران اصل ولایت

حـرم نداشتـنت هم نکـرد کم ز مقامت

تو یادگـار شهـیـد غـروب حادثـه‌هایی            تو در تـمامی حـالات، یـاد کربـبـلایی

ز کودکـیت تو دلتـنـگ سیدالشـهـدایی            تــو داغــدار امــامِ مُــرَمِّــلٌ بِـدِمــایـی

چهار سالگی‌ات را نمی‌بری دمی از یاد

رقیه بین خرابه جلوی چشم تو جان داد

بهر پـیـمبر از طرف حق خـبر رسید            جبـریل باز با خـبـری تـازه سر رسید

آورده است وحی! که بی‌چون و بی‌چرا            بنـشـیـن به چـلـه بار دگر گـوشۀ حرا

آورده است وحی! که خلوت کن ای رسول            حالا دوباره ترک جماعت کن ای رسول

از خلق رو بگیر که حکم خداست این            با دوست خو بگیر که حکم خداست این

******

اینک محـمد ست که  شیدا و بـیـقـرار            با پای سر به سوی حرا گشته رهسپار

می‌گفت من چه گویم اگر عزم عزم اوست            هر جا که چشم وا بکنی بزم بزم اوست

جانم هماره تشنۀ دیدار و صحبت ست            جز روی او مرا به تماشا چه حاجت ست!

خیری نهفته! در پس این چله بی‌گمان            خـیری شبـیه بارش رحمت از آسمان

القصه باز! قاصدک خوش خبر رسید            طی شد زمان خلوت و چله به سر رسید

گویی دوباره وقت بشارت رسیده است            گویی رسول باز به بعثت رسیده است

آورده جـبـرئـیل چه آیـاتـی از بهـشت            شیرین تر از همیشه چه سوغاتی از بهشت

سیـبی که دستـچـیـن خدا بوده از ازل            دارد نـهـفـتـه در دل خود یـازده غزل

جان خـدیـجـه را به لب آورده انتـظار            چشمش به در که می‌رسد از راه بوی یار

این عطر احمد ست که انگار پشت در            آری محمد ست که انگار پشت در ...

ای خنده‌ات بهشت به خانه خوش آمدی!            بر صورتم شکفت جوانه! خوش آمدی

از دوری تو نیـست عـذابـی عـذاب‌تر            از انتظار توست چه کاری ثواب‌تر؟!

از اشک شوق ساحت چشمان من ترست            از هرچه بگذریم صدای تو خوشترست

اینک! بزن دوباره صدایم رسول عشق            آورده‌ای چه هـدیه برایم رسول عشق

خوشبوتر از همیشه شدی، چیست ماجرا؟            آورده‌ای چه بوی خوشی با خود از حرا

این عطر سیب رایحه‌ای آشناست!نه؟!            قدری شبیه بوی خوش مرتضی است!نه؟!

وقـتی دل ست، کـشـتۀ خـال سـیـاه تو            چـشمـم چگـونه سیر شود از نگـاه تو

گـفتی بناست تا که به اعجـاز روشنی            در سـیـنـه‌ام خـدا بـنـهـد راز روشـنـی

این راز روشنی که همان راز خلقت ست            با من عجیب نیست اگر گرم صحبت ست

******

با من چه خوب دختر من! گرم صحبتی            والـلّـه، مـــادری تــو دارد سـعــادتــی

شکـر خدا که مـحـرم تـنهـایی‌ام شدی            تسکین درد و مـرهـم تـنـهـایی‌ام شدی

از من اگر زنان قـریـشی گـسـسـته‌اند            قلب مرا نه!حرمت خود را شکسته‌اند

حس می‌کنم ترا و نفـس می‌کشم تو را            لبـریزم از خدا و نـفـس می‌کشم تو را

حـتی شـبی نخـفـتـه‌ام از شـوق دیدنت            تنها نه من شکـفـته‌ام از شـوق دیدنت!

هستـنـد بـیـقـرار تو ای نفـس مرضیه            کـلثوم و ساره، مـریـم عـمران و آسیه

القـصه باز وقت بـشارت رسیده است            هنگامۀ شگـفتی و حیرت رسیده است

این راز خلقت ست که اینک عیان شده است            شوری به پاست، ولوله در آسمان شده است

در ساق عرش وه که چه سوری گرفته‌اند            در خـانۀ رسول چه شوری گرفـتـه‌اند

کـلـثوم و سـاره، مریـم عمران و آسیه            گرد سر خـدیـجه به طوفـنـد و تـلـبـیه

ده حـور از بهـشت به تـهــنـیت آمـدند            ده حور از بـهـشـت به این نیت آمـدند

تا پر کـنـند کـاسۀ چـشـمان خویش را            از نـور کـوثـری که فـرسـتاده کـبـریا

در جامه‌ای سپـیـدتر از چهـرۀ رسول            پـیچـیـده‌انـد جـان تـو را زهـرۀ بـتـول

ای بضعة الرسول به دنیا خوش آمدی            راضیه، زهره، انسیه، حورا خوش آمدی

کام تو را گـشود، محـمـد به بـوسـه‌ای            غـم از دلـش زدود محـمد به بـوسه‌ای

بر لب جز ان یکـاد نـمی‌کرد زمـزمه            از بس که بود روی تو چون ماه فاطمه

باید که از نـگـاه محـمد تو را شناخت            از خشم و از تبـسم احـمد ترا شناخت

دارد به صدق!خصم تو این گفته را قبول            تنها صدیـقه بود! جگـر گـوشۀ رسول

باید به وقتش از غم جان کاه تو نوشت            از قلب خـون و سیـنۀ پر آه تو نوشت

از میخ و شعله و در و دیوار! بگذریم            وقـتـش کـنون نـیامده بگـذار بگـذریم!